Όλους κάποια στιγμή στη ζωή μας, μάς έχει σημαδέψει ένα αυτοκίνητο.
Είτε επειδή ήταν το “πρώτο” μας και μάς ενηλικίωσε οδηγικά, είτε επειδή κάποτε βρεθήκαμε περιστασιακά στο κάθισμά του και η εμπειρία μάς έμεινε αξέχαστη.
Όποια και να είναι η περίπτωση, το σίγουρο είναι πάντα θα υπάρχει μια ωραία ανάμνηση στο μυαλό ενός ανθρώπου που θα είναι συνδεδεμένη με ένα αυτοκίνητο.
Στην ομάδα της Spotawheel έχουμε μπόλικες τέτοιες ιστορίες. Γι’ αυτό ζητήσαμε από 7 άτομα να μας γράψουν οι ίδιοι την εμπειρία τους και σας τις παραθέτουμε αυτούσιες!
Ακολουθούν μερικά από τα αυτοκίνητα που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ!
Ο Σταύρος δεν θα ξεχάσει ποτέ τη Lancia Delta Integrale του Ιταλού συμφοιτητή του
Δεν πρόκειται να ξεχάσω τον φίλο μου τον Luigi που εκείνη την εποχή είχε μια Deltona μπλε σκούρου χρώματος.
Στα αυτιά μου ακόμα η μουσική αυτού του απίστευτου συνόλου.
Δεν θα ξεχάσω ένα στοίχημα που είχαμε βάλει τότε και είχα χάσει 20.000 λιρέτες.
Ενώ καθόμουν στο κάθισμα του συνοδηγού, έβαλε τα χρήματα μπροστά στο ταμπλώ και εγώ έπρεπε να προεκτείνω το χέρι μου και να τα πιάσω ενώ εκείνος επιτάχυνε.
Βέβαια κατά την διάρκεια της επιτάχυνσης όσες φορές και να προσπάθησα, έμενα κολλημένος στο κάθισμα.
Ακόμα θυμάμαι αυτή την εμπειρία παράλληλα με τον ήχο που έκανε κατά την διάρκεια της επιτάχυνσης.
Ο Νίκος δεν θα ξεχάσει ποτέ το πρώτο του αυτοκίνητο, ένα Toyota Corolla AE86.
Ήταν το πρώτο μου αυτοκίνητο, το πρώτο μου πισωκίνητο, το πρώτο μου ντριφτάρισμα. Ήταν αυτό που με δίδαξε πως δεν χρειάζονται πολλά άλογα για να διασκεδάσεις στο τιμόνι ενός αυτοκινήτου.
Ελαφρύ, με “κοντό” σασμάν και μπλοκέ διαφορικό, η Corolla είχε ένα 1.600άρι μοτέρ που τρελαινόταν να “στροφάρει” ψηλά και στα αφτιά μου ο ήχος του στις 7600 στροφές ακουγόταν μαγικός.
Ό,τι πιο fun-to-drive μπορείς να οδηγήσεις.
Έχω να θυμάμαι πολλές βόλτες, πολλά στριψίματα, πολλές ώρες πλαγιολίσθισης, αλλά το βασικότερο, άπειρα χαμόγελα κάθε φορά που βγαίναμε βόλτα.
Αιώνια ερωτευμένος μαζί της.
Ο Μάριος δεν θα ξεχάσει ποτέ το πρώτο του αυτοκίνητο, ένα Suzuki Swift GTi
Δε θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο μου αυτοκίνητο, ένα λευκό Suzuki Swift GTi του ’92. Δώρο από τον πατέρα μου το 2003 και το κράτησα έως τα τέλη του ’08.
Ακόμα έχω τη μυρωδιά της καμπίνας στη μύτη μου. Δε ξέρω γιατί, καθόμουν και το παρατηρούσα και το αμάξωμα μου θύμιζε “σφήνα”, μου έβγαζε έντονο δυναμισμό.
Το μοτέρ “γύριζε” ψηλά, όχι μόνο για την εποχή, αλλά και για τις μέρες μας αφού με ένα πρόγραμμα έφτανε και τις 9.000 σ.α.λ. στο εργοστασιακό 9,5άρι στροφόμετρο. Τρελό…
Αν σκεφτείς ότι το σεντάν του πατέρα βαριόταν να πάρει τα πόδια του μέχρι τις 6.500. Μου έχει μείνει ο ήχος του κινητήρα, μου λείπει θα έλεγα…
Ελπίζω να υπάρχει ακόμα… Κάποια στιγμή θα ήθελα να πάρω πάλι ένα GTi…
Ο Παναγιώτης Ε. δεν θα ξεχάσει ποτέ το Suzuki Vitara του κολλητού του
Το αυτοκίνητο που σε ένα βαθμό καθόρισε τη ζωή μου είναι το Suzuki Vitara του κολλητού μου, του Στέφανου.
Με αυτό δηλώσαμε συμμετοχή στο κύπελλο Trail Ride, την ίδια εποχή που το περιοδικό 4×4 Magazine έψαχνε συντάκτη.
Κάπως έτσι έγινα πλοηγός σε 5-6 εκτός δρόμου αγώνες -ακόμα και σε 24ώρο- αλλά κυρίως ξεκίνησα μια επαγγελματική πορεία γύρω από το αυτοκίνητο, που κρατάει 12 και πλέον χρόνια.
Σε ό,τι αφορά στο “off-road animal”, αυτό έγινε πραγματικό θηρίο -ψήλωσε πολύ και φόρεσε λαστιχάρες- πριν καταλήξει σε κάποιον κυνηγό. Βλέπεις, ο μπαμπάς πλέον Στέφανος είχε κάνει το λάθος να το πάρει τρίθυρο…
Ο Κυριάκος δεν θα ξεχάσει ποτέ τη BMW 740 του πατέρα του
Ήμουν θυμάμαι στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού όταν ο πατέρας μου μάς είπε ότι θα αγόραζε μία BMW 740, μοντέλο του 1992.
Μας το είχε περιγράψει με 2 λέξεις “280 άλογα”!
“Ουάου” είπαμε με μια φωνή με τα αδέρφια μου που τότε παίζαμε υπερατού σαν τρελοί και ξέραμε ότι 280 άλογα δεν ήταν απλή υπόθεση!
Ναι, μάλλον ο πατέρας μου είχε ενθουσιαστεί περισσότερο από εμάς αλλά όπως και να το κάνεις είναι ωραίο να αγοράζεις ένα αμάξι που σου αρέσει!
Τρομερό αυτοκίνητο πραγματικά.
Πηγαίναμε τα καλοκαίρια στη Μάνη φορτωμένοι με τα πάντα αλλά σούπερ άνετοι και όταν φτάναμε στο χωριό, θυμάμαι κατεβάζαμε τη μάνα μου στο σπίτι και πηγαίναμε παραδίπλα σε μία χωμάτινη αλάνα που μας έκανε χειρόφρενα και “κολλιές”.
Και στο πίσω κάθισμα με τα αδέρφια μου να φωνάζουμε “κολλιές κολλιές κολλιές”.
Ο ήχος από τον V8 ήταν μοναδικός, θυμάμαι τον πατέρα μου να τη βάζει μπροστά και όλο το σπίτι να τρέμει από τον μπάσο ήχο. Δυστυχώς δεν κατάφερα να την οδηγήσω μιας και την πουλήσαμε πριν βγάλω το δίπλωμα.
Αξέχαστο αυτοκίνητο!
Η Iωάννα δεν θα ξεχάσει ποτέ το αγροτικό Mazda που είχανε στο χωριό
Θα σας πάω λίγο πίσω, γύρω στο ‘92 – ‘93, στα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με πολύ παιχνίδι, μπάνια στη θάλασσα και … δροσερό καρπούζι!
Με το που τελείωνε το σχολείο, περίμενα πώς και πώς να πάρει ο μπαμπάς την καλοκαιρινή του άδεια και να κατέβουμε στο χωριό για διακοπές. Δεν ήθελα τίποτα άλλο παρά μόνο ατελείωτο παιχνίδι με τα ξαδέλφια μου!
Ο πατέρας μου τότε, σαν γνήσιος μάστορας – υδραυλικός γαρ- , είχε ένα Mazda pickup του ‘68. Ή όπως ήταν σε εμάς γνωστό, “το φορτηγάκι του μπαμπά”!
Ήταν γαλάζιο, με τον πίσω χώρο πάντα σκεπασμένο και φορτωμένο με ένα σωρό εργαλεία και εξαρτήματα που όμως στις διακοπές έδιναν τη θέση τους σε … εμάς!
Φανταστείτε τι γινόταν στο πίσω μέρος του Mazda με 5 – 6 πιτσιρίκια επάνω, τα οποία γελούν, πειράζονται και εν γένει κάνουν όση φασαρία μπορούν στη διαδρομή!
Τα χρόνια πέρασαν, το Mazda πουλήθηκε σε κάποιο οικογενειακό φίλο που το χρειαζόταν περισσότερο από εμάς και αντικαταστάθηκε με ένα Toyota Corolla.
Οι διακοπές, τα ταξίδια, το ενιαίο μπροστινό κάθισμα που πάντα μου έκανε εντύπωση στο Mazda μας, ακόμα και το γαλάζιο χρώμα του, που είχε ξεθωριάσει πια αρκετά, δεν τα αλλάζω με τίποτα!
Μύρισε καλοκαίρι ή είναι ιδέα μου; Μάλλον μύρισε νοσταλγία…
Ο Παναγιώτης Μ. δεν θα ξεχάσει ποτέ “την” τιρκουάζ Corsa
Ακόμα δεν έχω καταλάβει πως βρέθηκε στα χέρια μου.
Ήταν το αυτοκίνητο της θείας μου μέχρι που έβγαλα το δίπλωμα οδήγησης.
Το Οpel Corsa που οδηγούσα στα 18 μου, ήταν μοντέλο του 1994, στην έκδοση GSi, με τα 90 άλογα και το “σωστό” το χρώμα…
Τιρκουάζ…
Με αυτό το αυτοκίνητο, εγώ και οι φίλοι μου περάσαμε μερικές από τις πιο αστείες στιγμές της νιότης μας.
Όλοι θα θυμόμαστε “την” Corsa, όπως αστειευόμενοι το αποκαλούσαμε για να του προσδώσουμε το μεγαλείο που του άξιζε.
Για εμάς, δεν ήταν πια ένα απλό αυτοκίνητο.
Με “την” Corsa δεν βαριόσουν ποτέ στο βαρύ της τιμόνι, ήταν γρήγορη, “νευρική” και ελαφριά. Πειραματιζόμουν συνεχώς μαζί της, δοκίμαζα τα όριά της αλλά και τα δικά μου.
“Την” κράτησα 2 χρόνια μέχρι που ως δια μαγείας πάλι, εξαφανίστηκε και πήγε να βρει έναν άλλο ξάδερφο, που μόλις είχε πάρει το δίπλωμα οδήγησης.
Αυτό που κρατάω από “αυτήν” είναι ότι με έμαθε να εκτιμώ οδηγικά κάθε λογής αυτοκίνητο, ασχέτως παρουσιαστικού, ιπποδύναμης και… χρώματος.
Respect στην τιρκουάζ Corsαρα που μού στιγμάτισε τα πρώτα οδηγικά μου χρόνια!
Εσύ, ποιο αυτοκίνητο δεν θα ξεχάσεις ποτέ στη ζωή σου;
Θα χαρούμε να μας γράψεις στα σχόλια από κάτω!
